Bez-powrotność pierwsza.

Enigma - 'Gravity of love'

       Konstancja. Właśnie tak miała na imię moja Ukochana. Poznaliśmy się dobre pięć lat temu, kiedy to razem z chłopakami z reprezentacji zawitaliśmy w Fundacji HEROSI. Ta drobna dziewczyna o filigranowej budowie ciała, z długimi blond włosami i dużymi, szmaragdowymi oczami, od razu przykuła moją uwagę na dłużej. Pierwsze niewinne uśmiechy, pierwsze ukradkowe spojrzenia i to niesamowite uczucie wewnątrz ciała podczas przebywania w jej obecności... Kiedy podjąłem z nią rozmowę, obawiałem się, że mnie odtrąci, że będzie się bała, ale jakoś tak od razu znaleźliśmy wspólny język. Opowiedziała mi o swoim życiu – mi, zupełnie obcej osobie. Czy to normalne? Cóż, może widocznie tego potrzebowała? Może gdzieś tam wewnątrz niej wręcz kłębiło się od przeróżnych myśli, które musiały ujrzeć światło dzienne, by zbyt mocno nie burzyć tak starannie ułożonego schematu? Nie wiem, ale w ogromnym skupieniu wysłuchałem tego, co miała mi do powiedzenia i stwierdziłem jedno: Nie miała lekkiego życia.

       Gdy była małą dziewczynką, jej rodzice często sięgali po butelkę, szukając w niej ukojenia,  pocieszenia i ulokowania smutków minionego dnia, nie zważając w ogóle na to, że mieli pod opieką dziecko. Tak bardzo się w tym zatracili, że pewnego razu lekarze nie byli w stanie ich odratować. Wtedy to czteroletnia Kontu, nie mająca żadnej innej bliskiej rodziny, trafiła do Domu Dziecka w podwarszawskim Józefowie, gdzie wychowywała się do osiemnastego roku życia. Kiedy nieśmiało zapytałem, dlaczego przebywa w Fundacji, spuściła delikatnie głowę i zamilkła na dłuższą chwilę.

- To nowotwór? – odezwałem się, delikatnie unosząc dłonią jej podbródek, zmuszając tym samym, by spojrzała w moje oczy.

- Nie, to nie nowotwór… - po usłyszeniu takiej odpowiedzi pewnie większość osób odetchnęłaby z ulgą, ale nie ja. We mnie zrodził się swoistego rodzaju niepokój i obawa. – Mój organizm nie jest tak silny, jakby się mogło z zewnątrz wydawać. Dwa lata temu zdiagnozowano u mnie cukrzycę typu 2. Dwa razy dziennie wstrzykuję sobie insulinę, by podtrzymać swe życie i normalnie funkcjonować. W następstwie tego pojawiła się niewydolność nerek; jedną musiałam mieć usuniętą, bo przestała funkcjonować tak, jak powinna, a przeszczep nie był możliwy z przyczyn uwarunkowań genetycznych. Do tego doszły zaburzenia serca i naczyń krwionośnych, przez co wszyscy obchodzą się teraz ze mną jak z jajkiem, by zapobiegać wszystkim niepożądanym infekcjom. Przyjechałam tutaj na badania kontrolne, ze szczególnym wskazaniem na te z grupy onkologicznej, które na szczęście nic nie wykazały. – uśmiechnęła się lekko, jakby z przymusu i zatraciła swój wzrok w ponurej aurze panującej za oknem. Nie potrafiłem odpowiednio skomentować usłyszanych przed chwilą tylu nieprzyjemnych i smutnych informacji. Zdecydowałem się na kolejne krótkie pytanie.

- Jak długo tu jeszcze będziesz?

- Jeszcze dwa dni, a potem wracam do schroniska, w którym mieszkam tymczasowo z moją przyjaciółką z Domu Dziecka.

     Postanowiłem działać szybko i nie czekać na kolejną przypadkową szansę od losu na spotkanie z Konstancją. Następnego dnia, tuż po treningu, wybrałem się ponownie do Instytutu. Po drodze kupiłem dla niej pudełeczko czekoladek i mały bukiecik frezji, które, z tego co opowiadała, tak bardzo lubiła. Była zaskoczona, ale mimo wszystko, ucieszyła się na mój widok i sama podejmowała przeróżne tematy rozmowy, zagadując mnie niemalże na śmierć. I gdyby nie Pani Maria, pielęgniarka odpowiedzialna za Kontu, pewnie właśnie tak by się to skończyło. 

Fizycznie cierpiała, ale psychicznie była pełna radości i optymizmu; mimo chorób, które ją dotknęły, czerpała z życia jak najwięcej… Nie miała do nikogo pretensji, nie żywiła do nikogo urazy, ona po prostu cieszyła się z każdego dnia, z każdej chwili, z każdego daru otrzymanego od losu, od Boga. Nie oczekiwała wiele, nie była wymagająca, nie lubiła luksusu, była taka… normalna. I chyba właśnie ta „normalność” najbardziej mnie w niej urzekła i chwyciła za serce.

Zacząłem regularnie odwiedzać ją w schronisku, przynosząc drobne upominki, jakieś książki do poczytania i wszystko to, czego jej brakowało albo na co miała ochotę. Gawędziła ze mną o wszystkim i o niczym, śmiała się z opowiadanych siatkarskich anegdotek, bawiła się w konferansjera i przepytywała mnie ze znajomości utworów jej ulubionego zespołu; kilka razy nawet dała się namówić na mecz w warszawskiej hali na Ursynowie, by potem spędzić miło czas w kawiarni czy restauracji. Z biegiem czasu ta zwykła troska o drugą osobę, przerodziła się coś więcej – w szczerą przyjaźń, a później w prawdziwą miłość…

        Od roku jesteśmy szczęśliwym małżeństwem. I jeśli ktoś mnie zapyta, czy oszalałem biorąc ślub, niby z litości, ze schorowaną dziewczyną z Domu Dziecka, to odpowiedź będzie prosta: „Tak, oszalałem - ale nie z litości. Oszalałem z miłości.”

*

No, to zaczynamy. 

Wiem, że minęło dość sporo czasu od momentu założenia projektu do pierwszej publikacji, za co z całego serca przepraszam, ale w końcu startujemy. 

Rozdziałów będzie pięć, publikacja w każdy poniedziałek, począwszy od dnia dzisiejszego.

Tak jak zapowiedziałam kilka miesięcy temu, nie będzie to łatwa i przyjemna historia, zwłaszcza dla mnie... 

Jeśli chcecie poznać dalsze losy Konstancji i Zbyszka, zapraszam do pozostania ze mną i - kto jeszcze tego nie zrobił - wpisywania się w zakładkę INFORMOWANI.

 Ściskam Was serdecznie w ten piękny, "wiosenny" dzień.  :*

Patka.