Bez-powrotność czwarta.

Pan’s Labyrinth - Lullaby

Czwartek.

Stan Konstancji pozostawał bez zmian.

Siedziałem w szpitalu praktycznie całą dobę; do domu wracałem tylko po co, żeby wziąć prysznic, przebrać się i przespać dwie godziny. O ile snem można było to w ogóle nazwać. W tym czasie zastępowała mnie Mama, na której pomoc mogłem liczyć zawsze, o każdej porze dnia i nocy. I jestem Jej za to bardzo wdzięczny…

Jedyną malutką poprawą stał się fakt, iż rana pooperacyjna czyściła się należycie, o czym świadczył wypełniający się ropą woreczek, zawieszony tuż obok łóżka Konni. Mimo wszystko musiała jeszcze być podłączona do respiratora, musiała być utrzymywana w śpiączce, bo Jej serduszko było bardzo słabe i każde najmniejsze zdenerwowanie mogłoby wpłynąć na Nią tragicznie.

Rozmawiałem popołudniu z ordynatorem. Nie miał mi do przekazania dobrych wieści. Niestety.

- Robimy, co tylko jest w naszej mocy i cały czas walczymy o życie Pańskiej Żony. Proszę być przygotowanym na wszystko…

Ta informacja wbiła mi szpilkę prosto w organ pompujący krew. Poczułem, że straciłem grunt pod nogami; że ktoś brutalnie wyjął ze mnie wszystkie kości i stawy, doprowadzając moje ciało do konsystencji galarety; że ktoś pozbawił mnie języka i grubą nicią zszył moje spierzchnięte wargi, odbierając możliwość komunikowania się ze światem. Paraliż duchowy. Paraliż fizyczny. Paraliż umysłu.

Piątek.

Pielęgniarki wczoraj prosiły, abym przyniósł oliwkę i balsam do ciała. Tak też uczyniłem, choć nie bardzo rozumiałem do czego to się może w chwili obecnej przydać. Z tego, co się dowiedziałem, należało natłuścić i nawilżyć skórę Konstancji, żeby nie dostała odleżyn, które mogłoby zdecydowanie skomplikować sytuację.

Maleńka, dosłownie niczym ziarnko piasku na plaży, poprawa w stanie zdrowia mojej Żony.

Jej serce trochę się uspokoiło, zapalenie otrzewnej powoli ustępowało, a zakażenie po usunięciu woreczka żółciowego, niemal całkowicie ustąpiło. Cieszyłem się, choć tak naprawdę, była to tylko jedna niewielka kropla, a przecież do pełni sukcesu potrzebowaliśmy ich całego morza… Lekarze  podchodzili do tego z mniejszym entuzjazmem i przestrzegali przed trzecią dobą pooperacyjną, która zawsze w takich przypadkach była momentem decydującym. Znowu siedzenie jak na szpilkach, błądzenie myślami w nieokreślonym kierunku, stres i łzy…

Jedna z sióstr na oddziale okazała mi swe miłosierdzie i pozwoliła wejść do Konsti na dłużej, niż tylko na pięć minut, jak to do tej pory bywało. Usiadłem na małym, szarym taborecie znajdującym się obok Jej łóżka i zatopiłem w Niej swój wzrok. Klatka piersiowa powolutku unosiła się i opadała, oddech okazywał się być miarowy, no i ta nader rumiana twarz… Leżała nieruchomo, zupełnie nieświadomie, zupełnie bezwiednie; jakby słodko sobie spała i śniła o miłych rzeczach. A czy w rzeczywistości tak było? Nie wiem. Ale chciałem, by mi kiedyś opowiedziała o tym, co czuła i gdzie była, kiedy jej duch nie obcował fizycznie z nami, ze mną… Ująłem w swą rękę dłoń Kontu i delikatnie, opuszkami palców, gładziłem Jej aksamitną skórę. Tak bardzo brakowało mi Jej dotyku, Jej głosu, Jej promiennego uśmiechu, Jej ciepłego spojrzenia… I właśnie w tym momencie Jej ciężkie jak ołów powieki, uniosły się ku górze dosłownie na trzy sekundy, po czym wróciły na swoje pierwotne miejsce spoczynku. Łzy stanęły mi w oczach, a serce zaczęło szybciej pracować, jakby gdzieś się spieszyło, jakby lada moment miało wydrzeć się z mojego wnętrza.

 Mówiłem do Niej. Dużo mówiłem, dużo opowiadałem. Opowiadałem o tym, jaka jest pogoda za oknem; o tym, co się dzieje w świecie; o tym, jakie numery odwalił ostatnio Krzysiek, bo zawsze się o to dopytywała… Miałem wrażenie, jakby mnie słyszała. Może złudne, ale to było silniejsze ode mnie… I wcale nie krępowała mnie obecność jednej z dyżurujących pielęgniarek; ja mówiłem do swojej Kruszynki, jak bardzo Ją kocham i prosiłem, by walczyła. O siebie. O nas…

Sobota.

Minęła trzecia doba po operacji, o przebieg której tak bardzo bali się medycy, a chyba jeszcze bardziej ja.

Zapalenie otrzewnej zeszło całkowicie, dzięki czemu lekarze mogli odłożyć dren i ostatecznie „zamknąć” ranę, by goiła się i zabliźniała swoim tempem. Co więcej, Konstancja podjęła próbę samodzielnego oddychania. Lekarze odłączyli Ją zatem od aparatury podtrzymującej życie i czekali, co się wydarzy. Niestety Jej oddech był stanowczo za słaby, by mogła w pełni wymieniać powietrze w swoim organizmie, dlatego dla zwiększenia bezpieczeństwa, Kontu trafiła z powrotem pod respirator.

Wyciszyłem się. Nabrałem sił. Byłem nastawiony bojowo do walki o swój najcenniejszy Skarb; o swoją jedyną Iskierkę, która nadawała sens memu życiu; a bez której to życie byłoby niewiele warte…

Stanąłem przed komodą, na której widniała ramka z Jej zdjęciem. Wpatrywałem się w nie przez dobre pięć minut. Wpatrywałem się w oczy Konstancji, będące odzwierciedleniem Jej duszy – duszy czystej, dobrej, przepełnionej miłością i optymizmem.

- Przegraliśmy bitwę, ale wygramy wojnę. Jesteś silna, Kochanie, wyjdziesz z tego… - powtarzałem do Jej twarzy uwiecznionej na fotografii…

Jenn Bostic – Jealous of The Angels

Niedziela.

Z samego rana byłem w Kościele, zresztą jak każdej niedzieli odkąd poznałem moją Żonę. To właśnie dzięki Konsti zacząłem postrzegać Boga jako Przyjaciela, od którego w dużej mierze zależy nasz żywot, a do którego możemy się zwracać z każdą sprawą. Modliłem się gorliwie i prosiłem Tego na Górze, by nie odbierał mi tej mojej małej, kruchej Blondynki; by dał Jej dużo siły i zdrowia…

Kiedy w południe zaszedłem do szpitala, ordynator czekał na mnie z dobrą wiadomością.

- Organizm Pani Bartman nieustannie wysyła nam sygnały, że chce samodzielnie oddychać, dlatego planujemy podjąć kolejną próbę odłączenia od respiratora. Chcemy też powoli wybudzać Pańską Żonę z tej lekkiej, otumaniającej, śpiączki. Ponadto, podaliśmy już Jej płynny kleik i czekamy na reakcję zwrotną.

- Kleik? Ale czy to nie za wcześnie?

- Absolutnie. Pacjentka znacznie wzmocniła się w przeciągu dzisiejszej nocy, stąd też taka była decyzja całego grona lekarskiego. Panie Zbyszku, jest szansa, że z tego wyjdzie!

Przyjemne ciepło wypełniło wnętrze mojej klatki piersiowej, bo gdzieś tam w środku rozżarzyła się duża iskra nadziei. Czym prędzej udałem się na OIOM, gdzie nadal przebywała Konsti. Chciałem być teraz przy Niej, ale jedyne na co mogłem liczyć, to dwie, małe, szybkie minuty. Była mocno rozpalona na twarzy, a oddech wydawał się być przyspieszony i taki ciężki… Nie podobało mi się to. Nie wiem, czy lekarze to widzieli, ale skoro twierdzili, że nastąpiła poprawa, to musiałem im zaufać… Personel rozkazał mi iść do domu, ponieważ, z racji szeregu badań, jaki musieli przeprowadzić, w najbliższych godzinach i tak nie mógłbym przebywać z Konstancją. Umówiliśmy się, że będą mnie informować na bieżąco o Jej stanie zdrowia. Pochyliłem się nad Nią, wyszeptałem ciche kocham Cię, ucałowałem Jej policzek - ostrożnie i bardzo delikatnie, po czym przejechałem wewnętrzną stroną dłoni po jej długich, lśniących włosach. Zdawało mi się, że lekko się do mnie uśmiechnęła… A więc jednak czuła; czuła i słyszała…

Wówczas widziałem Ją przedostatni raz w swoim życiu…

Godzina 17:30. Rozbrzmiał dźwięk mojej komórki. Odebrałem niepewnie, i prawdę mówiąc nie pamiętam już, co mówił do mnie lekarz. W głowie utkwiło mi tylko jedno jedyne, jakże bolesne zdanie:

- Podjęliśmy próbę reanimacji, ale niestety, Pańska Żona zmarła.

Osunąłem się po białej ścianie i bezsilnie usiadłem na podłodze. Nie dowierzałem. A może nie chciałem w to uwierzyć? Skryłem twarz w dłoniach i płakałem. Płakałem, jak jeszcze nigdy dotąd…

Płakałem cały wieczór, całą noc… Tuliłem się do Jej poduszki, na której już nigdy nie ułoży swojej głowy; gładziłem prawą stronę łóżka, na którym już nigdy nie spocznie by odpłynąć do krainy Morfeusza; patrzyłem tępo w nasze zdjęcie ślubne, kiedy byliśmy tak bardzo radośni i szczęśliwi… Nie mogłem uwierzyć w to, że już nigdy tak nie będzie; że już nigdy się do mnie nie przytuli; że nigdy nie upomni mnie, bym założył szalik w mroźny dzień; że już nigdy nie będziemy spacerować koło naszej ławki; że nigdy nie zaznam smaku jej malinowych ust; że nigdy nie usłyszę Jej ciepłego i miłego głosu…

Dlaczego? Dlaczego to się musiało tak skończyć?

Nagle zapragnąłem ponownie przeżyć każdą chwilę z Nią spędzoną. Choć jeszcze jeden zagadkowy uśmiech, wspólne rozbawienie; jeszcze jeden elektryzujący pocałunek. Spotkałem Ją, zupełnie nieświadomy tego, że to właśnie Jej szukałem całe życie. Wkroczyła w nie zbyt późno i odeszła za szybko. Przypomniało mi się, jak mówiła, że poświęci dla mnie wszystko. Spełniła obietnicę…

Odeszła. A kiedy odchodzi człowiek, bliskość ulatuje jak ptak; w nurcie serca zostaje wyrywa, w którą wdziera się tęsknota. Tęsknota - głód bliskości… Ktoś kiedyś powiedział, że miłość prędzej czy później się kończy, że ludzie potrafią bez niej żyć, że dochodzą do siebie po jej utracie, że miłość można stracić i odnaleźć ponownie. Może i można. Ale w moim przypadku na pewno tak nie będzie. Bo straciłem Cię, Kontu, bez-powrotnie.

***

Przegrała bitwę. Przegrała też wojnę… Przegrali Ją razem…

A po mej twarzy, wolno tak, toczy się kolejna łza…

Przepraszam, ale nic więcej nie jestem w stanie napisać.

Dziękuję, że jesteście…

Z tydzień ostatni…

P.